En dan is het weer december 2014.....
Voor de een een gewoon jaar, met de gewone dingen des levens, voor de ander...veel veranderingen.
Zo ook voor mij.
Sinds maart, opeens gemeenteraadslid, tja opeens natuurlijk niet. Toen ik gevraagd werd om me kandidaat te stellen heb ik dit thuis goed overlegd, want zo'n keuze maak je nooit alleen aangezien dit je hele gezin aangaat.
Van de oudste twee Josco (21 jaar student Bodem Water en Atmosfeer in Wageningen) was het antwoord, ach mam, als jij dat leuk vind, dan moet je dat doen.
Dochter (20 en student aan de Hanzehogeschool Accountancy in Groningen) was het antwoord, dat is echt iets voor jou mam moet je doen!
Kortom maar mijn stoute schoenen aangetrokken, een sollicitatiebrief geschreven met CV, uiteraard gesprekken gevoerd met de kandidaatstellingscommissie en zo kwam op mijn verjaardag vorig jaar het bericht dat ik 3e op de lijst stond voor de PvdA, waar ik op dat moment nog een bestuursfunctie had als secretaris. Enige weken later, besloot Patricia om zich terug te trekken in verband met haar gezin. Dus zo belande ik op de tweede plaats. En ik moet zeggen, ik vind het ontzettend leuk om te doen. maar natuurlijk is het niet alleen rozengeur en maneschijn. Ook ik moet natuurlijk een stukje vrijheid inleveren en ben vaak 4 avonden in de week op pad. Ook dit brengt een functie als Raadslid met zich mee. Het is geven en nemen en zeker voor de twee jongste kinderen Jaedyn en Cailean is het soms wel eens moeilijk dat hun mamma opeens zo vaak van huis is. Maar tot zover gaat het allemaal prima.
Aan het einde van het jaar, ga je wel eens overdenken, hoe was mijn jaar? En dan kan ik alleen maar zeggen, druk, en leerzaam en er valt nog veel te leren. Namelijk, wat kan ik wel zeggen en wat niet, want ook Anja is gewoon een mens en niet altijd bezig met de politiek. Ze is ook een moeder die twintig uur in de week werkzaam is. En ook vriendinnen heeft en wel van een geintje houdt. Dus het is niet altijd politiek wat er speelt in huize van Duren/Middel. Ik ben supertrots op mijn partner die het al zolang met mij volhoudt, trots op mijn vier kinderen, die me zo steunen in mijn keuzes. En natuurlijk op mensen waarvoor wij ons inzetten. Natuurlijk is het niet allemaal positief. Erg frustrerend vind ook ik het dat het soms lijkt dat we aan het uiteinde van de Provincie wonen. Waar niks kan, niks mag en alles moet. Zoals, het ziekenhuis, het outletcentrum en dan daartegenover de windmolens. Wij zijn altijd tegen windmolens geweest binnen een straal van 2 km van de bebouwde kom. Maar doordat onze Provinciale Staten daar een andere mening over heeft krijgen wij als partijgenoten dit natuurlijk ook op ons brood. Niemand die ziet hoe wij in contact staan met de Provincie, onze Tweede Kamerleden enz. Het afgeven is natuurlijk veel makkelijker. Maar ook dat begrijpen we natuurlijk wel van de mensen. Je moet het natuurlijk op iemand afgeven. Dat er veel partijen voor deze locatie hebben gestemd, vergeten we maar voor het gemak. Maar ja, dat is ook politiek.
Voor onze mensen van Wedeka hebben we kunnen bereiken dat er 18 personen zijn aangenomen en deze mensen belanden niet in de bijstand. Wij vinden dit heel positief. Ondanks dat er natuurlijk ook weer mensen zijn die net weer buiten de boot vallen. Altijd lastig. Ik zou het liefst iedereen willen helpen ook dat besef moet je hebben dat dit niet mogelijk is. Je kunt niet iedereen helpen, gelukkig maken. Het leven bestaat uit keuzes. Links of rechtsaf, recht of krom, rond of vierkant. En vergeet niet je leven maak je zelf. Dat kan niemand voor je doen!
