En dan staat je wereld stil

Mijn verdriet
Zoals ik al eerder beschreven heb, was mijn moeder ernstig ziek. De Ziekte van Wegener, waaraan mijn moeder leed, was erg actief. De afgelopen periode, hebben we alles gedaan wat we konden maar helaas, heeft deze auto immuun zieke gewonnen en is mijn moeder vrijdag 9 september overleden.

Ik kan niet beschrijven wat dit de afgelopen periode met ons gedaan heeft. Leven tussen hoop en vrees, alles doen wat in je macht ligt ( vaak tegen beter weten in) en de pijn die je hebt als je erachter komt dat je haar moet laten gaan, dat het een strijd is de we gingen verliezen.

Ondanks dat we er vrede mee hebben dat mijn moeder is gestorven, is er nu een lege plek. Een plek die niemand kan innemen. Onze lieve moeder, oma en overgrootmoeder heeft gevochten als een leeuwin, maar zelfs dat was niet genoeg. De sluipmoordenaar nam steeds meer bezit van haar en we zagen hoe ze leed. Onbegrijpelijk, dat in april we nog zo positief waren, toen alle medicatie leek aan te slaan en nu, nu is ze er niet meer.

Mijn vader, broer en ik hebben de laatste dagen continue aan haar bed gezeten om haar te steunen. We waren er voor haar zoals zij er ook altijd voor ons was.

Mijn moeder, een vrouw die nooit op de voorgrond trad, trots was op haar gezin haar klein- en achterkleinkind is rustig heengegaan. Gisteren hebben we haar een waardig afscheid kunnen geven, waar ze vast en zeker ontzettend trots op zou zijn.

Dan is het zomaar 15 september...de dag na...en de dag dat je weer tot de orde van de dag verder moet. Ik heb buikpijn, voel me leeg en verloren, en moet het allemaal nog een plekje geven.
Het was een hele heftige tijd, waarin ik vast dingen ben vergeten, waarin ik misschien niet zo attent ben geweest als ik normaliter zou zijn maar ik hoop dat men na dit blog er begrip voor kan opbrengen.