De tijd vliegt!

De tijd vliegt...

Al enige tijd heb ik aan 24 uur per dag geen genoeg...het is en blijft rennen....
Moeder is inmiddels verhuist naar de Veenkade en het gaat wisselend.
Iedere dag, ga ik natuurlijk( zo mogelijk) naar haar toe. De ene dag gaat het goed, en de andere dag helemaal niet.
We hebben te horen gekregen dat we er vanuit moeten gaan dat ze niet meer thuis komt.
Zo heb je in april een moeder gezellig op verjaardag visite bij haar kleinzoon, en een volgend moment is de situatie zo ernstig dat je bang ben haar te verliezen.
Ondanks de ziekte van mijn moeder, draait de rest natuurlijk gewoon door. Werk, gezin, politiek, vrijwilligerswerk...en ja ik zou vaker nee moeten zeggen.
Maar dat zit niet in de aard van dit beestje. Voor ons is het op dit moment een achtbaan die niet stil wil gaan staan...
Om mij heen, gebeurt ook van alles, veel verdriet, zorgen en hele spannende tijden. Zoveel verdriet en zorgen van ook andere mensen grijpen me aan.
Je wenst iedereen een gelukkig maar vooral gelukkig leven zonder zorgen, maar dit is niet voor een ieder weggelegd.
Een hoop trieste en zorgelijke berichten van mensen die veel voor me betekenen het lijkt niet op te houden.
Een gedicht die ik vandaag plaatste op facebook, geeft mijn gevoel goed weer...

Mocht ik anders worden
Anders dan ik nu ben
Omdat ik door een ongeluk of ziekte
mezelf niet meer ken

Mocht ik anders worden
en mijn afwezigheid is groot
houdt dan voor ogen
de dingen waar ik van genoot

Mocht ik anders worden
niet meer zo kwiek en niet meer zo  kras
denk dan toch steeds aan al die jaren
Hoe ik van jullie hield en hoe ik was.


En deze:

Mijn tranen zijn verborgen
achter een muur van vrolijkheid
ze zijn alleen maar zichtbaar
voor wie heel goed kijkt
Mijn tranen zitten in mijn hart
ik kan ze niet meer drogen
voor wie niet kijkt, ze zijn verstopt
die kijkt niet in mijn ogen
mijn tranen zijn van mij alleen
ik wil ze niet steeds delen
begrijpen kun je ze nooit
al zijn het er zovelen
mijn tranen zijn voor wie ze ziet
zonder dat ze stromen
voor wie de pijn kent in mijn hart
de pijn van verloren dromen.

Voor een klein beetje uitleg wil ik wel wat moeite doen..voor mij lucht dit op...om het van me af te schrijven en begrijp je mijn post misschien beter.
Mijn moeder is sinds april behoorlijk in de lappenmand. Het hele voortraject zal ik besparen maar ze was warrig, en ziek.
Na een bezoek van team 290 werden we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Hiervoor was normaliter een wachttijd van 6 weken. Ik vond de situatie zo zorgelijk dat ik gebeld heb, de situatie heb uitgelegd en we konden meteen komen.
Daar bleek, dat haar nieren niet meer werkten, en ze was uitgedroogd. Ze werd meteen opgenomen op de mediumcare.
Vanaf daar..ergens in april, zitten we dus in een achtbaan. Nu op dit moment is het redelijk stabiel. Wel hebben we te horen gekregen dat de dellier die ze heeft hoogstwaarschijnlijk chronisch is. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit en wij houden uiteraard hoop! Van een gezellige moeder waar je leuk mee kon kletsen, je zorgen bij kwijt kon en toch ook wel redelijk conservatief was is ze verandert in een fragiele vrouw, die angstig is, warrig en lichamelijk zwak.
Het ene moment is het prima, en kun je redelijk met haar communiceren een andere keer lukt dit niet omdat ze afwezig is. De periode dat dit gebeurt is is kort, dus voor ons niet te bevatten. Het is moeilijk om weg te gaan bij een huilende moeder, die wel beseft dat ze niks meer kan,
Het enige wat we kunnen doen is haar bezoeken, haar troosten en haar zoveel mogelijk helpen.
Het is zwaar, maar wij doen het met alle liefde die we hebben.
Wens jullie een heel fijn weekend toe.