Internationale Dag ter Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen

Goedendag,

Wat een soorten dagen heb je...de dag van de rode truien, broertjes zusjes dag en nog meer nietszeggende dagen. Maar de Internationale Dat ter uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, dit is er een die ik meer dan van harte kan en zal steunen.

Waarom? Dat zal ik proberen uit te leggen. Ongeveer 24 jaar geleden kreeg ik een relatie met een Iraanse man.( hoe en wat is onbelangrijk) En na ongeveer een jaar werd ik structureel mishandelt.
De vrouwen die nu mishandelt worden hebben vast net als ik altijd gezegd, tjonge, wat dom dat gaat mij niet gebeuren..maar neem van mij aan..zo werkt dat niet!
Totdat mijn oudste 2 en half jaar was heb ik het "laten" gebeuren. Met niemand erover praten...hij wist precies waar mijn zwakke punt lag..inderdaad mijn kinderen....en dreigde daar dan ook mee.
Het is niet te beschrijven in wat voor situatie je zit als je dit aan den lijve meemaakt. Je gedachten draaien overuren, je wilt weg maar je kunt nergens heen Je denkt dat niemand je gelooft, want naar de buitenwereld was het zo'n elegante man. Zo netjes, zo behulpzaam en niet te vergeten intelligent. Wie zou mij nu geloven? De naaste buren wisten het wel. Ze hadden natuurlijk al vaker gehoord wat er binnen de vier muren van ons huis afspeelde. Maar angst ( hij had immers ook al een keer met een bijl voor hen gestaan) weerhield ze om de politie te bellen. Ik begrijp dat wel! Nadat er iets ergs gebeurde, hij probeerde mijn vader en moeder te vermoorden, kwam de politie  arresteerde hem met twee honden en die bracht ons naar Toevluchtsoord in Groningen. Wat een nacht, wat een stress en wat een zenuwen. Want, ik was dan wel weg met mijn kinderen maar mijn ouders woonden nog steeds op dezelfde plaats. Wat voel je je machteloos. Ik was veilig, maar zij niet!
Daarna heeft het nog zeker 8 jaar geduurd voor ik en mijn kinderen rust kregen. Stalking, er was nog geen anti-stalking wet. Altijd achterom kijken of hij niet weer zou verschijnen.En erg beschermend naar de kinderen. Dan als je eindelijk verlost bent krijg je het onbegrip. Zinnen als, ik was allang weggeweest. ik liet me niet slaan. Nee, dat is exact wat ik ook altijd heb geroepen. En als een partner een van de kinderen altijd bij zich houdt, dan kom je terug. Een beetje moeder laat haar kind niet bij zo iemand achter.
Ik zou graag willen dat men voor men oordeelt eens nadenkt wat dit met een vrouw doet!
Nu, zoveel jaren later ben ik blij dat er aandacht is voor Geweld tegen Vrouwen. In wat voor vorm dan ook. Lichamelijk en geestelijk. Het maakt je kapot!
Het hele verhaal? Ja, ik vind dat niet om helemaal te delen in details. Misschien ooit, als ik denk dat ik er klaar voor ben...