Goedendag,
Wat een soorten dagen heb je...de dag van de rode truien, broertjes zusjes dag en nog meer nietszeggende dagen. Maar de Internationale Dat ter uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, dit is er een die ik meer dan van harte kan en zal steunen.
Waarom? Dat zal ik proberen uit te leggen. Ongeveer 24 jaar geleden kreeg ik een relatie met een Iraanse man.( hoe en wat is onbelangrijk) En na ongeveer een jaar werd ik structureel mishandelt.
De vrouwen die nu mishandelt worden hebben vast net als ik altijd gezegd, tjonge, wat dom dat gaat mij niet gebeuren..maar neem van mij aan..zo werkt dat niet!
Totdat mijn oudste 2 en half jaar was heb ik het "laten" gebeuren. Met niemand erover praten...hij wist precies waar mijn zwakke punt lag..inderdaad mijn kinderen....en dreigde daar dan ook mee.
Het is niet te beschrijven in wat voor situatie je zit als je dit aan den lijve meemaakt. Je gedachten draaien overuren, je wilt weg maar je kunt nergens heen Je denkt dat niemand je gelooft, want naar de buitenwereld was het zo'n elegante man. Zo netjes, zo behulpzaam en niet te vergeten intelligent. Wie zou mij nu geloven? De naaste buren wisten het wel. Ze hadden natuurlijk al vaker gehoord wat er binnen de vier muren van ons huis afspeelde. Maar angst ( hij had immers ook al een keer met een bijl voor hen gestaan) weerhield ze om de politie te bellen. Ik begrijp dat wel! Nadat er iets ergs gebeurde, hij probeerde mijn vader en moeder te vermoorden, kwam de politie arresteerde hem met twee honden en die bracht ons naar Toevluchtsoord in Groningen. Wat een nacht, wat een stress en wat een zenuwen. Want, ik was dan wel weg met mijn kinderen maar mijn ouders woonden nog steeds op dezelfde plaats. Wat voel je je machteloos. Ik was veilig, maar zij niet!
Daarna heeft het nog zeker 8 jaar geduurd voor ik en mijn kinderen rust kregen. Stalking, er was nog geen anti-stalking wet. Altijd achterom kijken of hij niet weer zou verschijnen.En erg beschermend naar de kinderen. Dan als je eindelijk verlost bent krijg je het onbegrip. Zinnen als, ik was allang weggeweest. ik liet me niet slaan. Nee, dat is exact wat ik ook altijd heb geroepen. En als een partner een van de kinderen altijd bij zich houdt, dan kom je terug. Een beetje moeder laat haar kind niet bij zo iemand achter.
Ik zou graag willen dat men voor men oordeelt eens nadenkt wat dit met een vrouw doet!
Nu, zoveel jaren later ben ik blij dat er aandacht is voor Geweld tegen Vrouwen. In wat voor vorm dan ook. Lichamelijk en geestelijk. Het maakt je kapot!
Het hele verhaal? Ja, ik vind dat niet om helemaal te delen in details. Misschien ooit, als ik denk dat ik er klaar voor ben...
vrijdag 25 november 2016
woensdag 9 november 2016
donderdag 15 september 2016
En dan staat je wereld stil
Mijn verdriet
Zoals ik al eerder beschreven heb, was mijn moeder ernstig ziek. De Ziekte van Wegener, waaraan mijn moeder leed, was erg actief. De afgelopen periode, hebben we alles gedaan wat we konden maar helaas, heeft deze auto immuun zieke gewonnen en is mijn moeder vrijdag 9 september overleden.
Ik kan niet beschrijven wat dit de afgelopen periode met ons gedaan heeft. Leven tussen hoop en vrees, alles doen wat in je macht ligt ( vaak tegen beter weten in) en de pijn die je hebt als je erachter komt dat je haar moet laten gaan, dat het een strijd is de we gingen verliezen.
Ondanks dat we er vrede mee hebben dat mijn moeder is gestorven, is er nu een lege plek. Een plek die niemand kan innemen. Onze lieve moeder, oma en overgrootmoeder heeft gevochten als een leeuwin, maar zelfs dat was niet genoeg. De sluipmoordenaar nam steeds meer bezit van haar en we zagen hoe ze leed. Onbegrijpelijk, dat in april we nog zo positief waren, toen alle medicatie leek aan te slaan en nu, nu is ze er niet meer.
Mijn vader, broer en ik hebben de laatste dagen continue aan haar bed gezeten om haar te steunen. We waren er voor haar zoals zij er ook altijd voor ons was.
Mijn moeder, een vrouw die nooit op de voorgrond trad, trots was op haar gezin haar klein- en achterkleinkind is rustig heengegaan. Gisteren hebben we haar een waardig afscheid kunnen geven, waar ze vast en zeker ontzettend trots op zou zijn.
Dan is het zomaar 15 september...de dag na...en de dag dat je weer tot de orde van de dag verder moet. Ik heb buikpijn, voel me leeg en verloren, en moet het allemaal nog een plekje geven.
Het was een hele heftige tijd, waarin ik vast dingen ben vergeten, waarin ik misschien niet zo attent ben geweest als ik normaliter zou zijn maar ik hoop dat men na dit blog er begrip voor kan opbrengen.
vrijdag 8 juli 2016
De tijd vliegt!
De tijd vliegt...
Al enige tijd heb ik aan 24 uur per dag geen genoeg...het is en blijft rennen....
Moeder is inmiddels verhuist naar de Veenkade en het gaat wisselend.
Iedere dag, ga ik natuurlijk( zo mogelijk) naar haar toe. De ene dag gaat het goed, en de andere dag helemaal niet.
We hebben te horen gekregen dat we er vanuit moeten gaan dat ze niet meer thuis komt.
Zo heb je in april een moeder gezellig op verjaardag visite bij haar kleinzoon, en een volgend moment is de situatie zo ernstig dat je bang ben haar te verliezen.
Ondanks de ziekte van mijn moeder, draait de rest natuurlijk gewoon door. Werk, gezin, politiek, vrijwilligerswerk...en ja ik zou vaker nee moeten zeggen.
Maar dat zit niet in de aard van dit beestje. Voor ons is het op dit moment een achtbaan die niet stil wil gaan staan...
Om mij heen, gebeurt ook van alles, veel verdriet, zorgen en hele spannende tijden. Zoveel verdriet en zorgen van ook andere mensen grijpen me aan.
Je wenst iedereen een gelukkig maar vooral gelukkig leven zonder zorgen, maar dit is niet voor een ieder weggelegd.
Een hoop trieste en zorgelijke berichten van mensen die veel voor me betekenen het lijkt niet op te houden.
Een gedicht die ik vandaag plaatste op facebook, geeft mijn gevoel goed weer...
Mocht ik anders worden
Anders dan ik nu ben
Omdat ik door een ongeluk of ziekte
mezelf niet meer ken
Mocht ik anders worden
en mijn afwezigheid is groot
houdt dan voor ogen
de dingen waar ik van genoot
Mocht ik anders worden
niet meer zo kwiek en niet meer zo kras
denk dan toch steeds aan al die jaren
Hoe ik van jullie hield en hoe ik was.
En deze:
Mijn tranen zijn verborgen
achter een muur van vrolijkheid
ze zijn alleen maar zichtbaar
voor wie heel goed kijkt
Mijn tranen zitten in mijn hart
ik kan ze niet meer drogen
voor wie niet kijkt, ze zijn verstopt
die kijkt niet in mijn ogen
mijn tranen zijn van mij alleen
ik wil ze niet steeds delen
begrijpen kun je ze nooit
al zijn het er zovelen
mijn tranen zijn voor wie ze ziet
zonder dat ze stromen
voor wie de pijn kent in mijn hart
de pijn van verloren dromen.
Voor een klein beetje uitleg wil ik wel wat moeite doen..voor mij lucht dit op...om het van me af te schrijven en begrijp je mijn post misschien beter.
Mijn moeder is sinds april behoorlijk in de lappenmand. Het hele voortraject zal ik besparen maar ze was warrig, en ziek.
Na een bezoek van team 290 werden we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Hiervoor was normaliter een wachttijd van 6 weken. Ik vond de situatie zo zorgelijk dat ik gebeld heb, de situatie heb uitgelegd en we konden meteen komen.
Daar bleek, dat haar nieren niet meer werkten, en ze was uitgedroogd. Ze werd meteen opgenomen op de mediumcare.
Vanaf daar..ergens in april, zitten we dus in een achtbaan. Nu op dit moment is het redelijk stabiel. Wel hebben we te horen gekregen dat de dellier die ze heeft hoogstwaarschijnlijk chronisch is. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit en wij houden uiteraard hoop! Van een gezellige moeder waar je leuk mee kon kletsen, je zorgen bij kwijt kon en toch ook wel redelijk conservatief was is ze verandert in een fragiele vrouw, die angstig is, warrig en lichamelijk zwak.
Het ene moment is het prima, en kun je redelijk met haar communiceren een andere keer lukt dit niet omdat ze afwezig is. De periode dat dit gebeurt is is kort, dus voor ons niet te bevatten. Het is moeilijk om weg te gaan bij een huilende moeder, die wel beseft dat ze niks meer kan,
Het enige wat we kunnen doen is haar bezoeken, haar troosten en haar zoveel mogelijk helpen.
Het is zwaar, maar wij doen het met alle liefde die we hebben.
Wens jullie een heel fijn weekend toe.
Al enige tijd heb ik aan 24 uur per dag geen genoeg...het is en blijft rennen....
Moeder is inmiddels verhuist naar de Veenkade en het gaat wisselend.
Iedere dag, ga ik natuurlijk( zo mogelijk) naar haar toe. De ene dag gaat het goed, en de andere dag helemaal niet.
We hebben te horen gekregen dat we er vanuit moeten gaan dat ze niet meer thuis komt.
Zo heb je in april een moeder gezellig op verjaardag visite bij haar kleinzoon, en een volgend moment is de situatie zo ernstig dat je bang ben haar te verliezen.
Ondanks de ziekte van mijn moeder, draait de rest natuurlijk gewoon door. Werk, gezin, politiek, vrijwilligerswerk...en ja ik zou vaker nee moeten zeggen.
Maar dat zit niet in de aard van dit beestje. Voor ons is het op dit moment een achtbaan die niet stil wil gaan staan...
Om mij heen, gebeurt ook van alles, veel verdriet, zorgen en hele spannende tijden. Zoveel verdriet en zorgen van ook andere mensen grijpen me aan.
Je wenst iedereen een gelukkig maar vooral gelukkig leven zonder zorgen, maar dit is niet voor een ieder weggelegd.
Een hoop trieste en zorgelijke berichten van mensen die veel voor me betekenen het lijkt niet op te houden.
Een gedicht die ik vandaag plaatste op facebook, geeft mijn gevoel goed weer...
Mocht ik anders worden
Anders dan ik nu ben
Omdat ik door een ongeluk of ziekte
mezelf niet meer ken
Mocht ik anders worden
en mijn afwezigheid is groot
houdt dan voor ogen
de dingen waar ik van genoot
Mocht ik anders worden
niet meer zo kwiek en niet meer zo kras
denk dan toch steeds aan al die jaren
Hoe ik van jullie hield en hoe ik was.
En deze:
Mijn tranen zijn verborgen
achter een muur van vrolijkheid
ze zijn alleen maar zichtbaar
voor wie heel goed kijkt
Mijn tranen zitten in mijn hart
ik kan ze niet meer drogen
voor wie niet kijkt, ze zijn verstopt
die kijkt niet in mijn ogen
mijn tranen zijn van mij alleen
ik wil ze niet steeds delen
begrijpen kun je ze nooit
al zijn het er zovelen
mijn tranen zijn voor wie ze ziet
zonder dat ze stromen
voor wie de pijn kent in mijn hart
de pijn van verloren dromen.
Voor een klein beetje uitleg wil ik wel wat moeite doen..voor mij lucht dit op...om het van me af te schrijven en begrijp je mijn post misschien beter.
Mijn moeder is sinds april behoorlijk in de lappenmand. Het hele voortraject zal ik besparen maar ze was warrig, en ziek.
Na een bezoek van team 290 werden we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Hiervoor was normaliter een wachttijd van 6 weken. Ik vond de situatie zo zorgelijk dat ik gebeld heb, de situatie heb uitgelegd en we konden meteen komen.
Daar bleek, dat haar nieren niet meer werkten, en ze was uitgedroogd. Ze werd meteen opgenomen op de mediumcare.
Vanaf daar..ergens in april, zitten we dus in een achtbaan. Nu op dit moment is het redelijk stabiel. Wel hebben we te horen gekregen dat de dellier die ze heeft hoogstwaarschijnlijk chronisch is. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit en wij houden uiteraard hoop! Van een gezellige moeder waar je leuk mee kon kletsen, je zorgen bij kwijt kon en toch ook wel redelijk conservatief was is ze verandert in een fragiele vrouw, die angstig is, warrig en lichamelijk zwak.
Het ene moment is het prima, en kun je redelijk met haar communiceren een andere keer lukt dit niet omdat ze afwezig is. De periode dat dit gebeurt is is kort, dus voor ons niet te bevatten. Het is moeilijk om weg te gaan bij een huilende moeder, die wel beseft dat ze niks meer kan,
Het enige wat we kunnen doen is haar bezoeken, haar troosten en haar zoveel mogelijk helpen.
Het is zwaar, maar wij doen het met alle liefde die we hebben.
Wens jullie een heel fijn weekend toe.
donderdag 9 juni 2016
Over Zorg, Verpleeghuizen en moeder ik ben geschokt!
Aangezien ik hier vrijuit kan schrijven, wil ik toch met geïnteresseerden iets delen ik zal bij het begin beginnen...Al sinds oktober 2015 was mijn moeder ziek. Wat begon met een hardnekkige verkoudheid bleek de ziekte van Wegener te zijn. http://www.vasculitis.nl/wegener_nl.html
De huisarts dacht dat mijn moeder iets anders had en gaf haar neusspray en dit duurde tot maart. Ze mocht toen voor een ct scan naar het ziekenhuis. Hier bleek haar voorhoofdsholte helemaal verstopt te zitten en werd ze eerst weer naar huis gestuurd met weer een andere neusspray. Inmiddels was ze ook voor 90% doof. Dit werd veroorzaakt volgens de invalarts door de druk op het trommelvlies.
Na ongeveer een week werd ze uiteindelijk doorgestuurd naar de KNO arts en deze heeft haar eind maart geopereerd. Maar ze bleef doof. In het ziekenhuis gaven ze al aan dat dit na een aantal dagen over moest zijn anders meteen weer naar de huisarts.
Dit hebben we uiteraard gedaan. Mijn moeder werd door de operatie nog meer verward. En de diagnose werd door de huisarts dan ook vrij vlot aangedragen. Het was dementie... en team 290 zou bij ons komen.
Mijn vader en ik en mijn broer waren nog steeds overtuigd dat dit het niet was, maar wij zijn geen dokter dus hebben we de afspraak nogmaals gemaakt. Inmiddels wilde mijn moeder ook niet meer eten.
De arts en verpleegkundige van team 290 kwamen op maandag 25 april s middags langs om mijn moeder te zien.
De arts gaf meteen aan dat dit erg leek op een Delier. (http://www.btsg.nl/infobulletin/delier.html)
We werden doorverwezen naar de klinisch geriater. Aangezien ik werk, heb ik de volgende ochtend gebeld om te vragen wanneer ze aan de beurt was. We maakten ons ernstige zorgen om haar.
Na een heel fijn gesprek te hebben gehad met de secretaresse van de afdeling geriatrie mochten we meteen met haar komen.
Wat een opluchting! Maar na ongeveer een uur...stortte onze wereld in...Haar nieren bleken niet meer te werken, ze was inmiddels uitgedroogd en ze werd meteen opgenomen op de medium care.
De volgende dag, we waren amper bekomen van de schrik ( we waren als we niet gebeld misschien te laat geweest!) kregen we de diagnose. De ziekte van Wegener .http://www.vasculitis.nl/wegener_nl.html..ons werd keurig verteld wat dit inhield. Mijn moeder zou een zware behandeling tegemoet gaan. Ze kreeg prednison en cyclofosfamide.Ook kreeg ze nierdialyse en plasmaferese...een week of drie was het afwachten of ze het te boven zou komen. Maar we hebben erg veel geluk gehad en ze heeft het gered.
Na 12 weken, eerder dan verwacht mocht ze naar een verpleeghuis. Ze is hier 5 dagen geweest.
Maar helaas kreeg ze een longontsteking en ze moest weer terug. De longonsteking werd veroorzaakt door een hevel die men geplaatst had in plaats van een sonde. Een hevel is volgens de spoedarts voor het leegpompen van magen en niet voor de sondevoeding. De voeding is hierdoor in de longen gekomen waardoor mijn moeder dus een longontsteking kreeg. Het Martini ziekenhuis heeft hier contact over gehad met de Veenkade, waar mijn moeder verbleef.
Na behandeling kregen we dinsdag te horen at ze weer terug mocht naar het verpleeghuis. Wat waren we blij!
Tot mijn hele grote verbazing kregen we de mededeling dat ze geweigerd was...PARDON???
Geweigerd omdat de indicatie niet goed was...Ook een ander verpleeghuis heeft haar geweigerd.Je mag maar twee voorkeuren opgeven en dus als ze hier niet geplaatst kan worden, dan moesten we ieder plekje die men nu aanwijst accepteren..hoe vreemd is dat? En dit terwijl ze dus de eerste keer geplaatst is met de indicatie opnieuw leren lopen, en zelf gaan eten....
WOEST was ik...hoe kan het dat een hulpbehoevende vrouw geweigerd wordt voor zorg??
Het voelde inmiddels voor ons alsof ik bemiddelde in puppies uit een ver land die een gouden mandje nodig zijn...maar het gaat hier om mensen...Na een aantal gesprekken met mensen blijkt dit veel vaker voor te komen. Ik heb me dan ook de doelstelling gesteld dat ik dit probleem wil gaan aanpakken. Het kan en mag toch niet zo zijn dat hulpbehoevende mensen geen plaats krijgen in een verpleeghuis omdat a) de indicatie niet juist is .b) de zorg te complex is. c) of welke andere reden dan ook.
Na ongeveer twee weken, mijn moeder had indicatie Renn4, vroeg ik me af hoe het ging met de revalidatie. Ik had nog nooit fysio gezien terwijl ze in een rolstoel zat en normaal kon lopen voor ze werd opgenomen. Toevallig dat ik belde, want de fysio stond net bij de persoon die me te woord stond. En ze zou dus 4 keer in de week fysio gaan krijgen. Soms vond ik mijn moeder op haar knieën voor het toilet, ze was wel gebracht maar waren nog niet in de gelegenheid om haar er weer af te halen. (werkdruk). Aangezien mijn moeder dus RENN4 had dacht ik dat ze dan wel extra zorg zou krijgen..helaas hebben wij dat niet kunnen zien. Men krijgt wel de financiën voor een hoge indicatie maar helaas kunnen ze deze zorg niet verlenen, door mijns inziens de complexe gevallen die wel geplaatst worden, maar waarvan men niet de know how in huis heeft. Ook denk ik dat er niet bezuinigd zou moeten worden op personeel. Voor de hogere indicaties krijgt een verpleeghuis meer geld, maar dan moet je de zorg die men verwacht ook gaan bieden. Als je dit niet kunt, dan zou een patiënt beter uit zijn in een verpleeghuis waar men de kennis en complexe zorg wel kan bieden.
Ik zal in ieder geval mijn uiterste best gaan doen om dit probleem waar ik nu tegenaan loop aan de kaak te stellen.
Ieder mens verdiend het om de juiste zorg te krijgen. Ieder mens wil toch het beste voor zijn/haar dierbaren? Hoe kan het dat in deze bureaucratische maatschappij een formulier uitmaakt of iemand wel of niet geplaatst kan worden? Ik ben strijdlustig...ik ben boos en kan slecht tegen onrecht.Hoe kan het dat je een hoge indicatie hebt, maar niet de zorg krijgt die je nodig hebt? Ik vraag het me echt af. De afgelopen periode, ben ik gaan nadenken. Ik heb uiteraard veel respect voor de dames en heren in de Veenkade. Een aantal van hen vind ik topwijven! Echt dat men ik uit de grond van mijn hart! De laatste tien dagen van mijn moeders leven, waren ze ontzettend betrokken en hebben ze ons in alles gesteund. De onmacht, het verdriet, even een kort praatje...niets was teveel. wij hebben daar in ieder geval warme gevoelens bij. Ondanks de dingen die misgegaan zijn weet ik dat deze mensen het hart merendeels op de juiste plek hebben.
Een ding wil ik graag vermelden. Aan de verzorging het personeel ligt het niet. Ze doen wat ze kunnen rennen zich de benen uit hun lijf en ze zouden graag anders willen. Helaas, vind de directie, dat ze maar een stapje harder moeten lopen, harder moeten werken, en minder tijd moeten besteden aan de mensen. Dit gaat uiteraard tegen alle gevoel in van deze dames en heren! Kortom, ik hoop van harte, dat er iets gaat gebeuren in deze. Na alle commotie omtrent de Veenkade, heb ik ons verhaal ook ingestuurd. Niet om de Veenkade in een kwaad daglicht te stellen, nee, verre van dat. Ik zou graag willen dat de verzorgenden die die daar werken meer collega's krijgen.
Met dit verhaal,krijg ik uiteraard mijn moeder niet terug. Maar hoop ik wel dat ook het positieve van de Veenkade naar voren komt.
Groetjes Anja
Over Zorg, Verpleeghuizen en moeder ik ben geschokt!
Aangezien ik hier vrijuit kan schrijven, wil ik toch met geïnteresseerden iets delen ik zal bij het begin beginnen...Al sinds oktober is mijn moeder ziek. Wat begon met een hardnekkige verkoudheid bleek de ziekte van Wegener te zijn. http://www.vasculitis.nl/wegener_nl.html
De huisarts dacht dat mijn moeder iets anders had en gaf haar neusspray en dit duurde tot maart. Ze mocht toen voor een ct scan naar het ziekenhuis. Hier bleek haar voorhoofdsholte helemaal verstopt te zitten en werd ze eerst weer naar huis gestuurd met weer een andere neusspray. Inmiddels was ze ook voor 90% doof. Dit werd veroorzaakt volgens de invalarts door de druk op het trommelvlies.
Na ongeveer een week werd ze uiteindelijk doorgestuurd naar de KNO arts en deze heeft haar eind maart geopereerd. Maar ze bleef doof. In het ziekenhuis gaven ze al aan dat dit na een aantal dagen over moest zijn anders meteen weer naar de huisarts.
Dit hebben we uiteraard gedaan. Mijn moeder werd door de operatie nog meer verward. En de diagnose werd door de huisarts dan ook vrij vlot aangedragen. Het was dementie... en team 290 zou bij ons komen.
Mijn vader en ik en mijn broer waren nog steeds overtuigd dat dit het niet was, maar wij zijn geen dokter dus hebben we de afspraak nogmaals gemaakt. Inmiddels wilde mijn moeder ook niet meer eten.
De arts en verpleegkundige van team 290 kwamen op maandag 25 april s middags langs om mijn moeder te zien.
De arts gaf meteen aan dat dit erg leek op een Delier. (http://www.btsg.nl/infobulletin/delier.html)
We werden doorverwezen naar de klinisch geriater. Aangezien ik werk, heb ik de volgende ochtend gebeld om te vragen wanneer ze aan de beurt was. We maakten ons ernstige zorgen om haar.
Na een heel fijn gesprek te hebben gehad met de secretaresse van de afdeling geriatrie mochten we meteen met haar komen.
Wat een opluchting! Maar na ongeveer een uur...stortte onze wereld in...Haar nieren bleken niet meer te werken, ze was inmiddels uitgedroogd en ze werd meteen opgenomen op de medium care.
De volgende dag, we waren amper bekomen van de schrik ( we waren als we niet gebeld misschien te laat geweest!) kregen we de diagnose. De ziekte van Wegener .http://www.vasculitis.nl/wegener_nl.html..ons werd keurig verteld wat dit inhield. Mijn moeder zou een zware behandeling tegemoet gaan. Ze kreeg prednison en cyclofosfamide.Ook kreeg ze nierdialyse en plasmaferese...een week of drie was het afwachten of ze het te boven zou komen. Maar we hebben erg veel geluk gehad en ze heeft het gered.
Na 12 weken, eerder dan verwacht mocht ze naar een verpleeghuis. Ze is hier 5 dagen geweest.
Maar helaas kreeg ze een longontsteking en ze moest weer terug.
Na behandeling kregen we dinsdag te horen at ze weer terug mocht naar het verpleeghuis.
Tot mijn hele grote verbazing kregen we de mededeling dat ze geweigerd was...PARDON???
Geweigerd omdat de indicatie niet goed was...Ook een ander verpleeghuis heeft haar geweigerd.Je mag maar twee voorkeuren opgeven en dus als ze hier niet geplaatst kan worden, dan moeten we ieder plekje die men nu aanwijst accepteren..hoe vreemd is dat?
WOEST was ik...hoe kan het dat een hulpbehoevende vrouw geweigerd wordt voor zorg??
Het voelt inmiddels voor ons alsof ik bemiddel in puppies uit een ver land die een gouden mandje nodig zijn...maar het gaat hier om mensen...Na een aantal gesprekken met mensen blijkt dit veel vaker voor te komen. Ik heb me dan ook de doelstelling gesteld dat ik dit probleem wil gaan aanpakken. Het kan en mag toch niet zo zijn dat hulpbehoevende mensen geen plaats krijgen in een verpleeghuis omdat a) de indicatie niet juist is .b) de zorg te complex is. c) of welke andere reden dan ook.
Ik zal in ieder geval mijn uiterste best gaan doen om dit probleem waar ik nu tegenaan loop aan de kaak te stellen.
Ieder mens verdiend het om de juiste zorg te krijgen. Ieder mens wil toch het beste voor zijn/haar dierbaren? Hoe kan het dat in deze bureaucratische maatschappij een formulier uitmaakt of iemand wel of niet geplaatst kan worden? Ik ben strijdlustig...ik ben boos en kan slecht tegen onrecht.
Er zal voor ons nu contact zijn tussen de huidige arts vanuit het ziekenhuis en het verpleeghuis. maar als de indicatie wordt aangepast, krijgt ze dan wel de zorg die ze nodig heeft? Ik weet het niet maar moet vertrouwen hebben...Dat zal ik dan ook proberen..maar dit soort dingen blijken vaker voor te komen..mocht je ook zulke gevallen kennen laat het me weten!
Inmiddels hebben we gisteren het goede nieuws gekregen dat mijn moeder geplaatst wordt in in het huis van onze eerste keuze...#blij
Groetjes Anja
donderdag 25 februari 2016
Het Kinderpardon motie PvdA Congres 2016
Beste mensen
Zoals een ieder vast wel al heeft gelezen hebben we op het Landelijk Congres in Amersfoort een motie ingediend voor een eerlijker kinderpardon.Deze motie is aangenomen met ruime meerderheid en we zijn hier heel blij mee.
Deze motie is ingediend door de PvdA Winsum en PvdA HSSM.
Waarom? Ik zal hieronder mijn motivatie omschrijven. Stel je eens voor, je bent kind, je woont al zeker 5 jaar in Nederland, je spreekt de taal, heb je vriendjes en vriendinnetjes hier je gaat naar school en dan opeens....is daar een brief, je moet het land verlaten. Stel je eens voor, je wordt uit je vertrouwde omgeving gerukt, je spreekt niet de taal die men spreekt in het land van herkomst en kent de gebruiken niet. Maar, zegt men, het land is veilig dus je moet terug..Bijna drie weken geleden werd Herlen teruggestuurd naar Mongolië. Zij is een voorbeeld voor ons (Esther van Dijken) zoals het niet moet.
Het meisje was al 8 jaar in Nederland en gaat terug naar een land waar men een Nomaden bestaan leeft. Waar ze misschien wel al vroeg moet huwen, en de toekomst onzeker is. Ze spreekt de taal niet, kent er niemand maar...het is veilig...
Plaats je zelf eens in de schoenen van dit kind. Ik vergelijk het nu even met een tv programma...bv The Island, waar mensen zich in dit geval vrijwillig uit laten zetten op een onbewoond eiland. Ze moeten zichzelf daar staande houden, tot tranen aan toe, volwassen mannen die het niet aankunnen.
En dan stel je nu in dit context eens een kind voor die in een land komt die ze niet kent? Dit kind kan niet de programmamakers bellen om te zeggen, jongens, ik trek dit niet meer breng mij maar weer terug naar huis. Nee, dit kind moet zich proberen te handhaven, ze moeten hier hun leven "maar even"weer oppakken..
Nee, dit vind ik onmenselijk. Deze kinderen, zijn hier geworteld, ze spreken onze taal, gaan hier naar school. Mensen het gaat om ongeveer 679 kinderen in Nederland. Waar hebben we het over...679 kinderen, die hier wat mij betreft horen, die hier een toekomst verdienen. Gelukkig krijgen Esther en ik veel steun van alle kanten. Veel mensen sturen berichtjes dat ze zo blij zijn dat deze motie is aagenomen, dat ze het top vinden dat we hiermee bezig zijn..( Esther is er meer mee bezig dan ik aangezien ik ook Raadslid ben en daar ook nogal wat werk voor moet doen)
Ik zal jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Het enige wat wij heel graag willen, is een veilig thuis in Nederland voor deze groep kinderen, die hier geworteld zijn. Dat is ons doel.Niks meer niks minder.
Anja van Duren
Zoals een ieder vast wel al heeft gelezen hebben we op het Landelijk Congres in Amersfoort een motie ingediend voor een eerlijker kinderpardon.Deze motie is aangenomen met ruime meerderheid en we zijn hier heel blij mee.
Deze motie is ingediend door de PvdA Winsum en PvdA HSSM.
Waarom? Ik zal hieronder mijn motivatie omschrijven. Stel je eens voor, je bent kind, je woont al zeker 5 jaar in Nederland, je spreekt de taal, heb je vriendjes en vriendinnetjes hier je gaat naar school en dan opeens....is daar een brief, je moet het land verlaten. Stel je eens voor, je wordt uit je vertrouwde omgeving gerukt, je spreekt niet de taal die men spreekt in het land van herkomst en kent de gebruiken niet. Maar, zegt men, het land is veilig dus je moet terug..Bijna drie weken geleden werd Herlen teruggestuurd naar Mongolië. Zij is een voorbeeld voor ons (Esther van Dijken) zoals het niet moet.
Het meisje was al 8 jaar in Nederland en gaat terug naar een land waar men een Nomaden bestaan leeft. Waar ze misschien wel al vroeg moet huwen, en de toekomst onzeker is. Ze spreekt de taal niet, kent er niemand maar...het is veilig...
Plaats je zelf eens in de schoenen van dit kind. Ik vergelijk het nu even met een tv programma...bv The Island, waar mensen zich in dit geval vrijwillig uit laten zetten op een onbewoond eiland. Ze moeten zichzelf daar staande houden, tot tranen aan toe, volwassen mannen die het niet aankunnen.
En dan stel je nu in dit context eens een kind voor die in een land komt die ze niet kent? Dit kind kan niet de programmamakers bellen om te zeggen, jongens, ik trek dit niet meer breng mij maar weer terug naar huis. Nee, dit kind moet zich proberen te handhaven, ze moeten hier hun leven "maar even"weer oppakken..
Nee, dit vind ik onmenselijk. Deze kinderen, zijn hier geworteld, ze spreken onze taal, gaan hier naar school. Mensen het gaat om ongeveer 679 kinderen in Nederland. Waar hebben we het over...679 kinderen, die hier wat mij betreft horen, die hier een toekomst verdienen. Gelukkig krijgen Esther en ik veel steun van alle kanten. Veel mensen sturen berichtjes dat ze zo blij zijn dat deze motie is aagenomen, dat ze het top vinden dat we hiermee bezig zijn..( Esther is er meer mee bezig dan ik aangezien ik ook Raadslid ben en daar ook nogal wat werk voor moet doen)
Ik zal jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Het enige wat wij heel graag willen, is een veilig thuis in Nederland voor deze groep kinderen, die hier geworteld zijn. Dat is ons doel.Niks meer niks minder.
Anja van Duren
Abonneren op:
Reacties (Atom)